KILIÇ KALKAN KUŞANMAK

Yalnızlık zor zaanat fakat daha zoru varsa, o  da yeni bir insan tanımak olmalı ...

Ön yargısız, ego savaşları olmadan, kalkanlarımızı kuşanmadan 

bir insanı tanıyabilmek!

Ne zaman yeni bir insan tanıyacak olsam; önce rahat şekilde karşımdaki insanı dinler ve onu analiz etmeye çalışırım fakat iş kendimi anlatmaya gelince, bazı önemli detayları anlatmaya gerek bile duymam. Eğer beni tanımak istiyorsa, zaman ayırsın, otursun emek harcasın gibi saçma bir düşünceye kapılırım.

Bu düşüncemin bir sebebi de; karşımdaki insanın eline, kendi ağzımla bir koz vermemektir. [Koz versem ne olur, adam sanki FBI ajanı ben de arama listesindeki bir suçluyum da...]

İnsanlar konuşarak anlaşır pekala ama ya sustuklarımız, onlardan da sorumlu değil miyiz?

Gün gelir de, canımı yakmak, beni incitmek ister bari bunu benim sözlerimle, gösterdiğim açıklarla yapmasın diye güvenlik kalkanlarımı kuşanıp, bazen anlatmaya gerek duymaz bazen de geçiştiriveririm. 

Kolay güvenebilen bir yapıya sahip olmayan ya da geçmişten gelen birkaç kötü deneyim sonucunda kalkan kuşanan veya duvarlar ören insanlardan biriyim. 

İşin daha kötüsü bunun farkındayım, kabullendim ve değiştirmek de istemiyorum. Henüz bunun bir zararını görmedim. (benimle zaman kaybetmek istemeyen insanları, kendimden uzak tutmam dışında) 

Bir insan bize yaklaşmak istiyorsa; ancak bizim istediğimiz kadar yaklaşabilir ve bir insan bizi tanımak istiyorsa; ancak tanımasını istediğimiz çerçevede tanıyabilir. Yoksa çevremizde ''vay efendim 5yıldır, 10yıldır birlikteyiz meğer birbirimizi hiç tanımamışız'' diyen insanları duymaz, görmezdik.

Diyeceğim şu ki; evet başlangıçta kalkanlara, duvarlara sığınmak iyi olabilir önemli olan, o kalkanları ne zaman indireceğimizi ya da o duvarları kimler için, ne zaman yıkacağımızı bilmektir!