Yalnızlıktan kim korkuyor?
Yaşlılar mı, aile kurmak istemeyenler mi, öz güveni olmayanlar mı?..
Herkes korkuyor aslında yaşlısı, genci, çocuğu, hayatta en başarılı olandan tutun da
en başarısız, en aciz olan bile...
İnsanın doğasında var olan hislerden biri sadece.
Son zamanlarda dikkatimi çeken birşey var, yalnızlıktan öyle korkar hale gelmişiz ki; yanımıza insan yedekliyoruz. En basiti bir arkadaşımızla aramız açılmadan diğerine yanaşıyoruz ya da sevgilimizden daha ayrılmadan başka biriyle yakınlaşma çabasına giriyoruz kimsenin yalnız kalmaya tahammülü yok.
NEDEN?
Hatta öyle ki; yedeklediğimiz insanları bile kaybetmekten korkuyoruz. O kadar korkuyoruz ki, yalanlar söylüyoruz. Hem de gözlerinin içine baka baka hatta bazen onların hakkımızdaki gerçekleri
bildiklerini bile bile ...
En ağır geleni bu herhalde, gözünün içine baka baka size güvenen insanlara yalan söylemek.
Tüm güvenini kaybedip gitmek mi yoksa kendimize bile itiraf edemediğimiz ''yalnızlık fobimizi''
bir başkasına anlatmak mı ?..
Sonuçta; yalnız kalmaktan öyle korktuk ki; doğru/yanlış demeden herkes yanına birini yedekledi ve bu sebepten bazıları yalnızlığa mahkum kaldı belki de...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Yorum :